Ég stóð úti í miðri á í apríl, lofthiti var í mínus og vatnið var um 2 gráðu heitt, eða réttara sagt ansi kalt. Fæturnir voru löngu dofnir (ég fæ enn skrýtna stingi í fingurna) og mér varð hugsað til hvers vegna í ósköpunum ég legði þetta á mig!
Frosnar lykkjur eru vísbending um þá geggjun sem fylgir íþróttinni
Í raun fann ég ekkert svar og fór því að velta fyrir mér hvort samviskubitið sem ég hafði yfir því að eyða ekki deginum með fjölskyldunni væri verðskuldað. Vorveiði er hálfgerð bilun, það viðurkenni ég fúslega en ræð ekkert við mig. Sérstaklega ef miðað er við að maður er að reyna að veiða fiska sem ekkert vit er í að reyna að veiða, enda er þeim öllum sleppt greyjunum.
Á þessum tímapunki var þetta reyndar ekki veiða-sleppa, heldur ekki-veiða, en það rættist reyndar úr seinna um daginn og myndirnar voru teknar gildar sem sönnun.
En nú er allavega komið sumar og þá nota ég venjulegu afsökunina. "Ég er hluti af náttúrunni elskan, ekki bara áhorfandi", segi ég við konuna, grafalvarlegur og heimspekilegur á svip.
En hvers vegna veit ég ekki, og mun kannski aldrei vita, en er farinn að pakka niður fyrir helgina.
LEIT